O xigante audiovisual global ven de anunciar nas súas contas de twitter que está preparando unha nova adaptación da obra do mestre do terror xaponés Junji Ito. Titularase ‘Junji Ito’s Maniac: Japanese Tales of the Macabre’ e adaptará historias de distintos libros de Ito, serán 20 historias, unha por episodio. A serie estrearase no 2023.
O manga One Piece celebra o seu vixésimo quinto aniversario, fainno xusto antes de meterse na recta final (ou non) da historia do pirata con máis pinta de fodechincho da BD.
A publicación do primeiro volume data do 22 de xullo de 1997 e dende aquela xa conta con máis de 100 volumes que non pararon de bater marcas de vendas até chegar a ser o fenómeno que é. Con 490 millóns de copias vendidas, o seu autor, Eiichiro Oda mesmo ten o Récord Guinness na categoría “Maior número de exemplares dun mesmo cómic publicados por un só autor”.
Seguir lendo
Hai 25 anos Eiichiro Oda (One Piece comezou en 1997) embarcouse na creación do que se convertería nun fenómeno global, máis de 100 volumes e 1000 capítulos, quince películas, videoxogos e mesmo unha serie de Netflix.
Seguir lendoO manga non para de medrar en popularidade, cada ano supera as cifras de ventas e nas xeracións máis novas está plenamente integrado na súa dieta de ocio. Mais non só, o Manga e a cultura xaponesa en xeral é cada vez máis popular. Se es unha desas persoas que devece por todo o que ven do país oriental e vives na Coruña estás de noraboa.
Até o 29 de abril poderás participar neste ciclo de charlas no que se porá en valor a cultura xaponesa, a poesía, o turismo otaku e anime e en xeral todo o relativo co universo dos e das otakus. Tamén terá cabida nestas xornadas a, xa moi popular, cociña xaponesa.
Estás son as vindeiras datas:
As charlas son de balde e até completar a capacidade! Achégate ao Centro Ágora! (aula 9)
O home sen talento é unha obra de Yoshimaru Tsuge, un dos nomes que automáticamente relacionamos co manga gekiga, e tamén un dos autores máis esquivos a ceder os dereitos das súas obras, a editora Gallo Nero tardou catro anos en convencelo para que autorizara esta edición. Esta obra que foi publicada en Xapón en 1985, conta a vida de Sukezo Sukegawa, o pouco talentoso home do título, que garda demasiadas similitudes co propio autor.
Sukegawa, é un “mangaka” que decide abandonar a súa carreira de debuxante para adicarse a outras ocupacións, tenta vender cámaras de fotografía, mais negocio non prospera, entón da un triple mortal cara adiante e decide dedicarse a un deses “negocios” orientais que desde occidente nos parecen tran estraños coma poéticos, un arte chamado Suiseki, que consiste en buscar pedras que evoquen ou recorden paisaxes ou mesmo obxectos, o protagonista da historia monta un casoupo á beira do río no que vende as “súas” pedras. Este home sen talento vai de mal en peor, auto afianzandose na idea da súa falla de talento e na idea do fracaso como estraño motor de vida.
Aínda sen ser autobiográfica, esta historia ten moitas similitudes coa vida do autor, que tamén se dedicou á venda de cámaras de fotos, tamén ten dificultades para a relación cos demaís, afeccións psicolóxicas e unha infancia que semella deixou severas feridas na persoa na que se converteu cando medrou.
A pesar de ter unha fonda calidade literaria con momentos de inmersión na filosofía budista, da que Tsuge é un gran coñecedor, o libro é complexo, interesante, pero non divertido, xa que logo a crudeza e a durísima historia que Tsuge nos conta fai que por momentos un precise descansar para retomalo máis adiante, o autor fai un magnífico traballo ao ser quen de provocar en calquera persoa mínimamente sensible momentos de vacio e tristura.
Este é un libro duro, moi duro, que afonda nos momentos de soidade, na autodestrucción, a imposibilidade para relacionarse, ou mesmo na apatía vital, probablemente reflexe a debacle existencial dun autor ao que lle costou adaptarse aos rápidos cambios do Xapón da postguerra.
Non busquen en Tsuge un grande do debuxo, aquí non hai grandes composicións de páxina nin virtuosismo no debuxo, que máis ben serve de apoio ao narrativo, quizais xa se atisba ese aburrimento e o caracter depresivo que fixo que o autor publicase outra obra e abandonase definitivamente o manga, talmente coma protagonista desta historia.
Aínda que o mundo do manga é inmensamente amplo e de impresionante riqueza temática, o enorme éxito dalgúns dos seus “buques insignia”, coma Naruto, Termae Romae ou Dragon Ball, eclipsan a outras grandes obras do lonxano país nipón, que non teñen as cifras de vendas destes, pero que si teñen unha altísima calidade gráfica e literaria, este é o caso.
En GoGo Monster asistimos á vida diaria de Tachibana, un adolescente xaponés con tendencia á soidade, que está en contacto dalgún xeito con “algo” que só el pode ver, uns entes que ás veces xóganlle malas pasadas. O entorno de Tachibana redúcese a Suzuki, un neno máis integrado na sociedade, que é o novo estudante na escola, e que ao facerse amigo de Tachibana vai descubrindo (e nós con el) o que sucede, e I.Q. un rapaz que vai sempre cunha caixa tapándolle a cabeza e que ao igual que Tachibana parece ter problemas de integración.
Este libro é indubidabelmente oriental, tanto na temática, esa sorte de terror psicolóxico adolescente que triunfa no país nipón, sobre todo no cinema, coma no ritmo, no etéreo, misterioso e estrañamente belo e alonxado do occidental da historia.
Artisticamente fuxe do estilo típico do manga máis maioritario, Matsumoto manexa con acerto un estilo máis “relaxado”, case simplista, con momentos de debuxos cáseque bosquexados, deliberadamente indefinidos, cos que nos transmite as sensacións que vive o protagonista, cunha buscada perda do real para difuminar as percepcións, como un xeito de abstraer o guión e deixalo en máis suxerencia que concrección.
Todo nesta obra está insinuado e deixado a libre interpretación, Tachibana ve monstros que nós nunca vemos e ten dous únicos amigos tan distintos como os camiños que pode tomar a súa vida nese momento de abandonar a infancia.
Matsumoto, utiliza a súa poética para contarnos o que pode ser toda unha historia de terror paranoide ou a metáfora da vida aliñada debidamente coa sutil (ou non tanto aquí) espiritualidade xaponesa, aínda que con moita probabilidade sexa as dúas cousas.
Coincidindo co Saló de Barcelona, editorial Panini ven de presentar ‘Otaku Bunka’, unha revista centrada no manga o anime e a cultura xaponesa, na que tamén terán cabida o cosplay, o coleccionismo de figuras, o cinema e os videoxogos. A revista terá unhas 100 páxinas cun prezo de 6€.
No cento de páxinas de Otaku Bunka, atoparemos recensións, artigos de series anime, entrevistas a autores, opinión, etc. O investigador galego especialista en manga José Andrés Santiago é un dos colaboradores desta revista.
O primeiro número de Otaku Bunka saíu á venda na sexta 29 de abril (venres) en quioscos e tendas especializadas.
Descubertas científicas, novos estilos e innovacións nas artes, mudanzas clave nas fronteiras, cambios sociais drásticos… o mundo no que nos movemos hoxe non podería entenderse sen todo o acontecido durante o século XVIII, onde atopamos as raizames da modernidade. O Século das Luces foi ademais un dos contextos históricos preferidos para a vertente máis aventureira da BD, grazas ós numerosos personaxes que se moveron entre fronteiras: a das vellas e novas ideas, a das leis e a marxinalidade. E as mesmas viñetas tamén nos achegan detalles relevantes e case descoñecidos sobre o pasado.
O século XVIII é unha das idades douradas da navegación, sendo décadas con constantes combates no mar entre as diversas potencias europeas. Cinguidos a ese mundo en conflito destaca a figura do pirata, que agocha unha realidade complexa de diferentes tipoloxías (corsarios, bucaneiros, filibusteiros…) e obxectivos persoais.
O espírito das lendas arredor de figuras coma o capitán Roberts ou Anne Bone trasladáronse ó cómic en multitude de cabeceiras durante os anos cincuenta-setenta, e onde predominou unha visión romántica: asaltaban barcos sen ningún tipo de compaixón pero fascinaban ós lectores máis novos con guións que souberon empregar as mellores técnicas narrativas do folletín. Entre todas elas sobresae o Barbarroja de Charlier e Hubinon, publicada no semanario Pilote e que cos seus máis de corenta anos de percorrido serve para coñecer coas súas tramas boa parte da historia naval do momento. Seguir lendo
Partimos a pé cara un planeta máis alá / porque estamos máis que namorados da vida e do que somos, escribiu o gran Ray Bradbury nun dos seus poemas sobre a obsesión do ser humano polo descoñecido. Esa fascinación sobre o que supera as nosas fronteiras (xa sexan planetarias ou temporais), as posibilidades da tecnoloxía e a infinita variedade de consecuencias para a sociedade forman parte das raizames da ciencia ficción, un xénero sen límites tamén na banda deseñada.
Se no ámbito literario Verne ou H.G. Wells sentaron as súas bases no XIX, as publicacións pulp
de comezos do XX supuxeron un antes e un despois para a ilustración e os cómics desta temática. Revistas coma Amazing Stories —con portadas que sempre paga a pena revisitar pola súa modernidade— ou Planet Comics, amosaron os perigos de viaxes interplanetarias e futuros distópicos. Nesta última publicación tamén destaca a presenza de pioneiras coma Fran Hooper, debuxando a Mysta of the Moon, unha protagonista feminina con amplos coñecementos científicos e cun papel activo que non se limitaba a agardar polo heroe.
A relación coa prensa (a través de tiras diarias ou páxinas dominicais) foi vital nos primeiros anos do cómic de ciencia ficción, con Flash Gordon coma o exemplo máis representativo do impacto que podían ter as viñetas xa nos anos trinta. Entre as historias que desbordan unha complexa imaxinería de planetas e culturas diversas sobresae o traballo de Alex Raymond. Aínda así foi a etapa de Dan Barry cando se afondou no contexto científico do cómic (axudado por escritores e guionistas que dominaban o xénero, fornecendo as tramas de maior credibilidade).
Esta estreita relación cos xornais está presente noutras obras como Garth —na que se introducen as viaxes no tempo e as implicacións morais de alterar o pasado— ou Jeff Hawke – onde destacou o elemento dramático e a psicoloxía das personaxes sobre a acción, que predominaba noutras publicacións contemporáneas—. Seguir lendo
Os próximos dias 4, 5 e 6 de Dezembro celebra-se a Comic Con Portugal em Porto, a convenção de Cultura Pop em Portugal, que ainda que aborda uma grande variedade de temas, você terá uma boa representação da Banda desenhado. O evento será na Exponor e totalizam 45 mil metros quadrados de área de Exposição coberta.
Os horários son:
Os convidados de banda desenhada som:
Brian Azzarello – Vencedor do prestigiado Prêmio Eisner em 2011, argumentista de renome com uma longa colaboração com a DC Comics, principalmente com a sua label Vertigo. Reconhecido internacionalmente Pela obra 100 Balas, desenvolvida em parceria com Eduardo Risso. Presente nos dias 5 e 6 de Dezembro.
Eduardo Risso – Ilustrador argentino com obra reconhecida no mercado da Banda desenhada norte-americana. Colaborador regular da Dark Horse Comics e da DC Comics, Eduardo Risso é vencedor do Prêmio Eisner, em 2001, pelo seu trabalho conjunto com Brian Azzarello, 100 Balas. Presente em todos os dias do evento. Seguir lendo
Metrópoles Delirantes 